Ik heb dit boek intussen in twee eerdere boekbesprekingen genoemd, met name die van Die sterbende Jagd van Gerd Gaiser en die van Zehn Tage im Juli van Günter Lucks en Harald Stutte, dus wordt het de hoogste tijd om het boek zelf te bespreken. Als voorlopig even laatste Duitstalige boek (ik heb er nog wel wat méér liggen, maar bij het lezen daarvan is minder haast) en omdat ik het voor enige tijd wel gehad heb met oorlogsgeschiedenissen (hele dagen Zelensky en de in paradepas achter hem aan lopende westerse “leiders” voorgeschoteld krijgen, is al erg genoeg), al is Zeitbombe Jonastal dan niet in hoofdzaak een boek over “de” oorlog, zijnde, zoals in beide voorgaande gevallen, de Tweede Wereldoorlog. De drievoudige ondertitel moge daarvan getuigen: Das Dritte Reich und die Nuklearwaffe. Gefahren im Boden. Das gelöste Energieproblem.
Een drievoudige ondertitel inderdaad, maar toch nog beter gestructureerd dan het boek dat er onder zit. Om dat boek ten volle te kunnen smaken, verdient het dan ook wellicht aanbeveling ook de vorige boeken van de auteurs gelezen te hebben, want, zoals de achterflap aangeeft, gaat dit boek primair over “Hitlers Atombombe: die neuesten Fakten, Indizien und Beweise”, niet over alle bewijzen, niet over álle feiten, niet over álle indicatoren. Een laat (in 2019 bij Kopp Verlag uitgegeven) vervolg dus op Das Geheimnis der deutschen Atombombe: Erwannen Hitlers Wissenschaftler den nuklearen Wettlauf doch? (2001), Geheimnisse in Thüringens Untergrund: Die ungehobenen ‘Altlasten’ des Dritten Reiches (2002), Die Atombombe und das Dritte Reich: das Geheimnis des Dreiecks Arnstadt-Wechmar-Ohrdruf (2002), Geheime Reichssache: Thüringen und die deutsche Atombombe (2004), Atomziel New York: geheime Grossraketen- und Raumfahrtprojekte des Dritten Reiches (2004), Die Angst der Amerikaner vor der deutschen Atombombe – Neue Informationen und Dokumente zum grössten Geheimnis des Dritten Reiches (2007), en Die Lügen der Alliierten und die deutschen Wunderwaffen – Das Dritte Reich, die Atombombe und der 6. August 1945 (2010), boeken die ik stuk voor stuk niét gelezen heb en waaraan ik ook niet meer ga beginnen. Niet omdat ik een dergelijke vasthoudendheid en gebetenheid door een onderwerp niet zou weten te waarderen, maar omdat ik geen enkele zinnige reden kan bedenken waarom de nationaal-socialisten op het einde van de Tweede Wereldoorlog, of eerder, niét (bijna) de beschikking hadden over een of meerdere atoombommen, en de bewijslast van het tegendeel me uitermate gering lijkt.
Nee, niemand heeft voor zover officieel bekend zo’n bom tot nog toe kunnen bergen – dat zo’n ding mogelijk nog ergens in een ondergrondse ruimte zit en dat dat Duitsland wel eens een “strahlende Zukunft” zou kunnen opleveren, is een van de zaken waar de auteurs het over hebben -, maar er zijn ook zat redenen waarom als dat wél het geval zou zijn dit niet aan de neus van het publiek zou gehangen worden. En er duiken niet alleen in dit boek (en ongetwijfeld in de vorige boeken van de auteurs) gewoon té veel losse draadjes op, té veel eigenaardige feiten (met de jaren ook door de mainstream “wetenschap” en pers steeds minder vaak tegengesproken), té veel geheimhouding (sommige documenten kunnen zelfs niet ingezien worden voor 2045), en té veel gevallen van ‘Dat weten we ook niet, maar dat heeft er niks mee te maken”.
Bij de factcheckers van Historia bijvoorbeeld: die spreken het verhaal van Cläre Werner, die in het voorjaar van 1945 nabij het militair oefenterrein bij Ohrdruf (dat een centrale rol speelt in het verhaal) woonde en daar op de avond van 3 maart 1945 een “vuurzuil” zag opstijgen niet tegen. Ze citeren letterlijk: “Het was zo licht dat we bij het raam de krant hadden kunnen lezen. De vuurzuil schoot omhoog en leek op een grote boom. Het gebeurde heel snel. Daarna zagen we niets meer, we voelden alleen een sterke windvlaag.” Ze zeggen niet dat ze onzin verkocht toen ze zei dat ze na de explosie “een bloedneus en hoofdpijn” kreeg, net zomin als ze “een andere ooggetuige”, ene Heinz Wachsmut, die “een dag later SS’ers [moest] helpen om brandstapels te bouwen voor de concentratiekampgevangenen die bij de explosie waren omgekomen”, beschuldigen van liegen als die zegt dat hij na die opruimingsactie “hoofdpijn [kreeg] en (…) bloed [spuugde]” en van een SS-officier te horen kreeg “dat ze ‘iets nieuws’ hadden geprobeerd – iets ‘waar de wereld over zou praten’”. Laat staan dat ze de KGB-agent die een paar dagen later een rapport naar Moskou stuurde “waarin hij de buitengewoon krachtige explosie beschreef bij het dorpje Ohrdruf in de buurt van Erfurt” contrariëren. Klopt allemaal, zegt Torsten Weper van Historia, maar van Heisenberg, die “de grootste kans op succes” had, is geweten dat hij er niet in slaagde een reactor in gang te krijgen (iets wat de auteurs van Zeitbombe Jonastal niet tegenspreken), de Duitsers hadden “geen geld, apparatuur, uranium en zwaar water” en in tegenstelling tot de Amerikanen geen “120.000 wetenschappers” op het project zitten, en de wetenschappers die er mee bezig waren “hadden meer belangstelling voor kernenergie voor vreedzame doeleinden” en “wilden hun kennis gebruiken voor de wederopbouw van Duitsland”. Bovendien, zeggen de factcheckers, is er “in de aangewezen testgebieden (…) geen verhoogde radioactiviteit gemeten” en “afgezien van een paar schetsen (…) geen bewijs dat de Duitsers bezig waren met de bouw van een atoombom”. “Cläre Werner en Luigi Romersa zagen”, dixit Weper, “inderdaad een paddenstoelwolk, maar welk experimenteel wapen ze zagen, is niet meer te achterhalen”, dus… “Hitlers bom is een verzinsel!” U mag van mij zélf al de flaws uit die redenering halen, maar ik noem er graag een paar voor u op: 1) als Heisenberg “de grootste kans op succes” had, waren er kennelijk nog anderen aan het werk en die waren – gezien de beperkte middelen – dan ongetwijfeld niét op dezelfde manier aan het werk (iets waar de auteurs van dit boek het ook over hebben: Heisenberg speelde volgens hen ter zake “als Theoretiker eine völlig untergeordnete Rolle”); 2) “120.000 wetenschappers” lijken me inderdaad een garantie te zijn voor een grote kost én weinig of traag succes, dus mogelijk gingen de Duitsers – weerom gezien de beperkte middelen – sneller vooruit (“Klasse gegen Masse”, aldus Mayer en Mehner, nog los van het feit dat Heisenberg dus niet faalde omdat hij geen 119.999 collega’s had, maar “een uraniumtekort”); 3) van een massale vredesbeweging onder Duitse wetenschappers was toen net zomin sprake als van een dergelijke beweging onder Amerikaanse wetenschappers, maar Mayer en Mehner zijn van oordeel dat het verzet onder de wetenschappers wellicht inderdaad probeerde de zaak te vertragen; en 4) de Duitsers waren, dixit Historia, niet bezig met de bouw van een atoombom, want “afgezien van een paar schetsen” is daar “geen bewijs” van, maar een ander “experimenteel wapen” (een van de zogenaamde “Wunderwaffen” wellicht) waarvan zelfs géén schetsen gevonden zijn en waar dan klaarblijkelijk helemaal niemand aan werkte, is dan kennelijk géén “verzinsel”. Deze vorm van ‘Dat weten we ook niet, maar dat heeft er niks mee te maken’ is daarmee nog een paar graden krankzinniger dan die in het geval van de blijvende oversterfte in onze contreien (waarvoor “de” wetenschap geen verklaring kan vinden, maar waarvan die verklaring dan toch alvast niét in de ‘vaccinaties’ te vinden is).
Soit, het is niet mijn bedoeling het proces te maken van Historia, alleen maar om u een voorbeeld te geven (het eerste wat ik tegenkwam bij mijn twee minuten durende zoektocht overigens) van een reden waarom ik mensen die Mayer en Mehner tegenspreken zeker niet eerder zal geloven dan hen, zelfs al is voorliggend boek slechts “eine Sammlung von Informationen (…), die ergänzend/aktualisierend zu unseren bisherigen Büchern verstanden werden sollen. Updates sozusagen (…)” en beschouwen de auteurs het als hun belangrijkste taak “Widersprüche und ‘Kuriositäten’ aufzuzeigen, die es bei einer stimmigen Geschichtsschreibung niemals geben dürfte – schon gar nicht in Bezug auf die Atom(waffen)forschung während des Zweiten Weltkrieges, von der es heisst, die Amerikaner hätten alles, die Deutschen jedoch nichts gekonnt”. Of, iets ruimer: “Irgendwie haben die Historiker nicht begriffen, dass in Bezug auf zahlreiche Neuentwicklungen bei Waffensystemen deutsche Ingenieure und Wissenschaftler während des Zweiten Weltkrieges federführend waren (Raketen, Flugbomben, Düsenflugzeuge, Antiradarbeschichtungen und, und, und), während ausgerechnet die US-Amerikaner diejenigen gewesen sein sollen, die erfolgreich eine Atomwaffe entwickeln konnten. Ein Treppenwitz der Weltgeschichte.”
Ik ga het hier ook niet uitgebreid hebben over wat Mayer en Mehner dan wel naar voor schuiven als “Widersprüche” en “Kuriositäten”. Alleen al het aantal sterfgevallen in hun omgeving, het Amerikaanse bombardement op het boerengat Geistingen en de dagenlange verbeten Duitse verdediging van datzelfde boerengat, de door de Amerikanen veroorzaakte massale overlijdens door mosterdgas naar aanleiding van het Duitse bombardement op de Italiaanse havenstad Bari en vooral de pogingen van de Amerikanen om dat onder de mat te houden (nadat ze het in de nek van de Duitsers hadden proberen te schuiven en vervolgens verklaarden dat ze massaal mosterdgas naar Europa aan het vervoeren waren voor het geval Hitler zelf plannen inzake chemische oorlogsvoering in realiteit zou omgezet hebben), en de soms nogal eigenaardige bochten van Justice Robert H. Jackson tijdens de illegitieme Processen van Neurenberg, zijn redenen genoeg om na lezing van dit boek dagenlang of zelfs wekenlang op zoek te gaan naar meer informatie, en dan noem ik slechts een páár van de door hen, vaak tussen de soep en de patatten, aangehaalde feiten.
Feiten die, mijns inziens, niet hadden moeten vermengd worden met – hoe interessant dié dingen op hun beurt ook mogen zijn – uitstapjes richting Ahnenerbe, Heilige Graal, enzovoort, of met soms paginalange rants en zijsprongen aangaande weinig kritische “wetenschappers”, “Ideologie- und Bürokratie-Monster-Konstrukten wie der EU”, de massamens (“zu nichts zu gebrauchen – ausser den Interessen jener zu dienen, die ihn zeitlebens für dumm verkaufen sowie an ihm verdienen und ihn vielleicht eines nicht allzu fernen Tages mit Maschinen verschmelzen lassen wollen”), Reinhard Gehlen (zie mijn bespreking van diens Der Dienst – Erinnerungen 1942-1971), de “Establishment-Medien”, het “Raubtierkapitalismus”, of de hedendaagse “Energiewende”, hoeveel gelijk de auteurs ter zake ook hebben. “Als die Probleme noch klein waren, wurden sie nicht beachtet; jetzt, da sie sich potenziert haben, rufen die Verantwortlichen nach einer grossen, globalen Lösung, die letztlich für alle Beteiligten sehr schermzlich werden dürfte und unseres Erachtens in einem Öko-Gulag mit Totalüberwachung enden wird”, lijkt me volkomen hard te maken als stelling. Dat “der Hauptprofiteur der hohen Sprit- und Energiepreise (…), und das müssen wir an dieser Stelle besonders betonen, der Staat [ist]” is helder en dat “nur noch Südseeinsulaner auf ihren fernen Inseln” geloven dat wij als burgers de staat zijn, ook. En dat “Selbst die eifrigsten Gutmenschen, Grünen, Linken und Antifaschisten (…) schon auf deutschen Autobahnen fahren (…), deren ursprüngliche Trassen in jener Zeit [die van het nationaal-socialisme dus, noot van mij] geschaffen wurden” eveneens. Maar het ware zinniger geweest de filosofie en het wetenschappelijke onderzoek uit mekaar te houden en desnoods twéé boeken ineens te publiceren. Immers, zoals Mayer en Mehner zélf zeggen: “Hier ist keine Ideologie gefragt, sondern hier geht es um Lösungssuche!”
Een interessant boek dus, dat wel, maar minder zijsprongen, minder filosofie, en in plaats van “updates” bij wat de heren auteurs al eerder gepubliceerd hadden een volledig, gestructureerd overzicht van wat er over het onderwerp te weten valt, waren nuttiger geweest. Als er ooit nog zó’n boek komt, dan krijg ik dat graag weer uitgeleend.
Björn Roose
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ook iets te vertellen ? Ga je gang !