Rood haar (Leonard Beuger)

Vraag me niet hoe dit soort boekjes in mijn collectie terechtkomen (dat geldt overigens ook voor "De kikker is dood", dat ik hier eerder besprak), maar u kan er van op aan dat ik het noch gekocht noch eigenhandig geselecteerd heb. Als ik die methode wél had gehanteerd, dan zou een boekje als dit niet eens door de keuring van de achterflap heen geraakt zijn.

Je kan het kortverhaal van Beugers natuurlijk omschrijven als "een betoverend poëtisch debuut" of "een bijzonder sfeervolle en romantische novelle over de wisselwerking tussen verbeelding en realiteit", zoals die achterflap dat doet, maar het is en blijft een studentikoos-romantisch niemendalletje dat wat meer "body" moet krijgen door het trekken van een rechtstreekse lijn tussen het flinterdunne verhaaltje en de Odysseus. Een pretentieus idee van een weinig bescheiden "schrijver", "vertaler" "regisseur" en "muzikant", zoals Beuger zichzelf op zijn internetpagina omschrijft.

Laten liggen, dit boekje, als u het ooit tegenkomt, of afvoeren als u het - per ongeluk, mag ik hopen - in uw boekenkast heeft staan. En dat zeg ik, hoe vreemd het ook mag klinken, met een beetje spijt in het hart, want Beuger heeft ook Parzival van von Eschenbach vertaald uit het Duits. Niet dat ik die vertaling gelezen heb, maar wie De Maier-Files kent - een serie waar ik met veel genoegen aan mee mag werken - is daarin de naam Parzival al tegengekomen en zal in het nieuwste (net verschenen) album, Adlerflug, ook het boek zélf ontmoeten. En een auteur die met dat grote boek uit de graalliteratuur is bezig geweest, verdient los van gepruts in de marge als dit Rood haar enig krediet.

Was getekend,

Björn Roose

De kikker ging dood (Bruno Bartels)

Op de achterflap van dit kortverhaal - een grote vijftig bladzijden lang is het - verneemt de potentiële lezer onder andere: "Bruno Bartels heeft met 'De kikker ging dood' een novelle geschreven die als een thriller overkomt maar die tegelijk doet nadenken over onze verantwoordelijkheid tegenover ons eigen verleden en over de verantwoordelijkheid van het kunstenaarschap." En eerlijk gezegd, dat van die novelle zou nog wáár kunnen zijn ook als er niet zoveel actie in het boekje stak.

Helaas valt die actie geenszins te omschrijven als een "thriller". In tegendeel, "het relaas van de brutale uitmoording van een gezin, waaraan alleen de man ontsnapt" (ook dit wordt vermeld op de achterflap), duurt amper drie bladzijden. Al de rest is inleiding en "uitleiding" bij deze gebeurtenis. Er "thrilt" helemaal niets.

En wat dat "nadenken over onze verantwoordelijkheid tegenover ons eigen verleden en over de verantwoordelijkheid van het kunstenaarschap" betreft: ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat dit boekje de vrucht is van een volkomen mislukte poging daartoe van de schrijver zelf. De "kunstenaar" die hij in het boek laat opdraven voor de moraal van het verhaal is dan ook niet voor niets een schrijver die aan zijn eerste boek werkt ("De kikker ging dood" was het eerste stuk proza van Bartels). In tegenstelling tot dat personage heeft Bartels wél zijn boek af gekregen, maar meer dan drie heeft hij er na dit exemplaar toch niet meer geschreven. Zonder te weten waarom hij er mee opgehouden is, zou ik durven zeggen: mooi zo, niks aan gemist.

Was getekend,

Björn Roose