Tegenwind – Over 6 wetenschappers in het oog van de coronastorm – Jakobien Huisman, Alain Grootaers & Mark Sanders (boekbespreking door Björn Roose)

Tegenwind… Wie die titel met niets associeert behalve – nu toch – voorliggend boek, stond in 2021 en 2022 mogelijk nog elke avond handjeklap te doen voor ‘de zorg’, hing (of hangt nog steeds) in aanbidding aan de lippen van ‘experten’ als Marc Van Ranst, Erika Vlieghe of Steven Van Gucht, liet zich met graagte stokken in zijn neus duwen en had er geen enkel probleem mee dat mensen die niet wensten te bewijzen dat ze ‘gevaccineerd’ waren en liever niet wilden dat een ander zijn zaken in hun neus stak, mits het niet hebben van een groen vinkje buitengesloten werden uit cafés, restaurants, theaters en tutti quanti. Met andere woorden, voor wie onder voorgenoemde categorieën valt: u was een gezagsgetrouwe burger (wetsgetrouw is iets totaal anders), terwijl ik, als niet-‘gevaccineerde’ en nooit ‘geteste’, ondanks het feit dat ik sinds de ontsnapping van het oorspronkelijke virus uit een lab in Wuhan nooit een dag ziek geweest ben (net zomin als daarvoor overigens; ik kan me niet eens meer herinneren wanneer ik in de laatste 10 jaar nog eens een dag ziek thuisgebleven ben) en niemand in mijn omgeving in al die tijd ziek geworden is (behalve dan die ene ‘gevaccineerde’ uiteraard), een smeerlap was.

Het zij zo, intussen zijn we weer allemaal goede vrienden en is alles vergeten en vergeven. Naaaaaah… niet echt! Ik heb geen bijwerkingen van de ‘vaccins’, dus ik hoef niet kwaad te zijn op mezelf (laat staan op een ander), maar ik heb wel gezien waartoe een groot deel van de o zo vrijheidsgezinde westerlingen in staat is, hoe mensen in no time, en zoals in de bad old days, in ganzenpas marcheren, en ik heb er een blijvende slechte smaak in de mond aan overgehouden. Overheden vertrouw ik al heel lang niet meer, maar ik heb kunnen vaststellen dat de ‘man in de straat’ geen haar beter geworden is sinds de jaren 1930, sléchter zelfs, en vertrouw die ‘man in de straat’ nu bijgevolg nog minder dan die overheden. Die ‘man in de straat’ is het immers die gewone mensen als ik (en zichzelf) ging aangeven als ze met z’n vijven een feestje hielden, ongemaskerd een winkel binnen gingen of, godbetert, het weekend gingen doorbrengen in hun vakantiehuisje aan de kust.

Ik weet niet of de zes wetenschappers waarvan sprake in de ondertitel van dit boek ook met dat soort ongein te maken kregen, maar de meesten van hen werden wel op een of andere manier, zoals dat heet, gecancelled. Sam Brokken verloor zijn job als onderzoekshoofd Gezondheidswetenschappen aan PXL Hogeschool te Hasselt. Mattias Desmet is niet langer de verantwoordelijke lesgever voor het vak Cultuur- en Maatschappijkritiek aan de Universiteit Gent, mag nog slechts de helft van de hoorcolleges verzorgen en kreeg zowaar een veeg uit de pan van SKEPP dat hem verweet “uitzonderlijk onkritisch” te zijn waardoor (je zal er maar opkomen) hij “vaccinatietwijfel” voedde. Theo Schetters was in onze contreien de eerste immunoloog (en, tussen haakjes, ontwikkelaar van vaccins) die aan de alarmbel trok en zijn twijfels uitte over de zogenaamde ‘vaccins’, wat hem op zijn beurt in het oog van de storm deed belanden. Maurice de Hond kwam als statisticus en onderzoeker die van het bestuderen van cijfers en andere data zijn leven heeft gemaakt in zwaar weer terecht toen hij vaststelde dat mondmaskers (al helemaal buiten) volkomen onzin waren en dat het verluchten van lokalen het enige was dat er toe deed en werd uiteindelijk door De Volkskrant zelfs door het slijk getrokken met een karikatuur van een jood die als marionettenspeler aan de touwtjes trekt. Lieven Annemans probeerde in 2020 als lid van Celeval de eerste lockdown te voorkomen, slaagde daar niet in en was daarvan zó aangedaan dat hij zélf besloot uit dat comité te stappen. De enige ‘vreemde eend in de bijt’ was Paul De Hert, maar dat Alain Grootaers hem óók wou interviewen kan nauwelijks verbazing wekken: wie beter dan een specialist aangaande privacy en mensenrechten kan je uitnodigen als je het hebt over een quasi-vaccinatieplicht, apps waarmee je moet bewijzen dat je gehoorzaam bent, of werkgevers die plotseling toegang tot je medische gegevens krijgen?

Enfin, wie de documentaireserie Tegenwind niet gezien heeft, doet er nog steeds goed aan daar verandering in te brengen. Zelfs los van de stuk voor stuk zeer interessante gasten, is de serie iedere minuut van uw tijd waard: prachtig gefilmd, met journalisten die hun stiel nog kennen en hun gasten de tijd geven om uit te spreken, opgenomen in een zeer mooi deel van Spanje, en zelfs al lijkt de urgentie nu even weg nog steeds brandend actueel. De aflevering met Sam Brokken vindt u hier, die met Mattias Desmet hier, die met Theo Schetters hier, die met Maurice de Hond hier, die met Paul De Hert hier, die met Lieven Annemans hier, en die met het rondetafelgesprek tussen de zes wetenschappers hier. En terwijl u daar dan toch bent, kan u zich eventueel abonneren op het Youtube-kanaal van Tegenwind TV, want daarop blijven interessante documentaires verschijnen.

Maar nu over naar het boek, een boek – zoals de auteurs in de inleiding vertellen – gemaakt “als tijdsdocument van een crisis waarvan we nooit hadden gedacht ze mee te maken”, “een document voor de toekomst”, “maar ook een houvast en steun in woord en beeld om de aankomende tijd draaglijker te maken” en “een eerbetoon aan de wetenschappers en het hele team”, een boek uitgegeven bij Doorbraak dat ik – ik heb zo van die bronnen – even mocht lenen en dat verscheen na afloop van de documentaireserie in kwestie. Een boek ook waarover ik maar één ding negatief kan zeggen: dat de eindredactie bijzonder slecht haar werk heeft gedaan en daardoor massa’s tik- en schrijffouten heeft laten staan.

Verder echter geen kwaad woord erover, noch over die eindredactie noch over het boek zelf. Het is uitgegeven op een bijzonder formaat (vierkant), zit barstensvol mooi fotomateriaal (waardoor ook visueel de link gelegd is met de esthetisch zeer geslaagde documentaireserie), is knap gestructureerd, en met dat alles ook precies wat de auteurs er mee beoogden. De wetenschappers worden stuk voor stuk telkens in een vijfentwintigtal bladzijden nog eens bevraagd, voorzien van een geactualiseerde bio, krijgen de gelegenheid een “wens voor onze toekomst” uit te schrijven, waarna er een stukje achter-de-coulissencommentaar gegeven wordt door Huisman of Grootaers. Daarna volgen de schriftelijke – zoals de rest van de teksten, in grote letters weergegeven – weerslag van het rondetafelgesprek in aflevering 7, een aantal foto’s genomen achter de schermen, “een greep uit de duizenden reacties van kijkers die we binnenkregen”, een tekst van Jakobien Huisman, een hoofdstuk gewijd aan de “dernière” in de Koningin Elisabethzaal, en een voorstelling van de journalisten, de cameraploeg, de muzikant (Stef Kamil Carlens), de ontwerper van het logo (Erwin Vanmol, u onder andere bekend van mijn bespreking van diens Vanmol’s hoop), de fotograaf en de andere medewerkers (tot en met de voice overs).

Echt een hebbeding, eigenlijk, een blijvende herinnering, maar desalniettemin ook inhoudelijk niet als na het zien van de documentaireserie irrelevant weg te zetten. Sam Brokken heeft het bijvoorbeeld over het online gezondheidsplatform GlobalWell waaraan hij, nu gevestigd in India, werkt, en over de European Digital Identity, die volgens Ursula von der Leyen en consoorten uiteraard alleen maar “beschikbaar” is en ons leven zóveel gaat verbeteren. Matthias Desmet heeft het vanzelfsprekend en terecht over zijn in 2022 verschenen De psychologie van totalitarisme (een absolute must read trouwens), terwijl Theo Schetters het over de te verwachten lange-termijngevolgen van de ‘vaccins’ heeft, over het feit dat meldingen van bijwerkingen van de ‘vaccins’ artsen veel tijd kosten en – in tegenstelling tot wat gold voor het geven van vaccinaties – geen financieel gewin opleveren, en over het gegeven dat het hier wel degelijk om genetische manipulatie gaat. Paul De Hert heeft het over enerzijds de overheid die het vuile werk (het controleren, het verklikken) uitbesteed heeft aan de burgers en anderzijds het conglomeraat van, de handshake tussen, diezelfde overheid en Big Tech, waarbij Big Tech uitgegroeid is van “disruptive bastards (…) tot ernstige partners van de overheid”. En Maurice de Hond ten slotte is “somber over de toekomst” omdat hij denkt “dat de machtsverhoudingen binnen bevolkingen totaal veranderd zijn (…) De angst om ziek te worden die bij de bevolking gecreëerd is en waardoor bepaalde groepen – virologen, epidemiologen, in Nederland is dat het RIVM, - ineens een veel machtiger positie hebben gekregen dan vroeger, dan het jaar daarvoor. En om als volk die macht terug te winnen… Ik ben bang dat dat niet meer gebeurt, omdat het eigenlijk een soort machtsgreep is. Niet een machtsgreep van de wetenschap, want heel veel dingen die tijdens de coronacrisis gebeurden, waren niet wetenschappelijk. De beleidsmakers pretendeerden wetenschappelijk te zijn, maar doordat ze voortdurend in staat zijn om de angstknop weer in te drukken – en een groot deel van de mensen is erg gevoelig voor die angstknop – hebben ze een soort controle gekregen die er daarvoor nog niet was. En ik denk dat we eigenlijk bijna niet meer terug kunnen vechten omdat we merken dat eigenlijk ons hele politieke systeem de laatste honderd jaar aan het afbrokkelen is. Ons westerse, parlementaire, democratische systeem is de laatste decennia in slow motion aan het instorten.”

En, over instorten gesproken, verschillende van de ondervraagden hebben het ook over Oekraïne: “Corona lijkt (even) uit de schijnwerpers verdrongen door de oorlog tussen Rusland en Oekraïne; het ene mainstream narratief is vervangen door het andere. Ook bij dit thema is er maar één opinie aanvaard”, zegt Sam Brokken, daaraan toevoegend: “Ik zie dat de groep van mensen die kritisch zijn geweest ten overstaan van het coronagebeuren nu ook kritisch staan tegenover Oekraïne. En diezelfde 70% à 80% van cognitief dissonanten is nog altijd diezelfde groep.” “Covid was amper voorbij en we zaten in de volgende waanzin van de oorlogsretoriek”, zegt Mattias Desmet, “Van de ene val trapt de massa in de volgende val”: “Bij Covid waren de door de overheid goedgekeurde wetenschappers de helden en wie daar kritiek op had was verdacht en een anti-vaxxer. Nu is Oekraïne en zijn president Zelensky de held en is iedereen die kanttekeningen plaatst bij het narratief verdacht en ineens een Poetin-supporter.” “Ook als het daar over [over de oorlog in Oekraïne, noot van mij] gaat, vertrouw ik bijna niet meer wat ze [de media, noot van mij] zeggen”, voegt Maurice de Hond daar aan toe: “Dat is natuurlijk verschrikkelijk wat er gebeurt, dramatisch. Maar de uitleg die we krijgen… als ik dieper graaf dan zie ik op elk punt wel twee argumenten waarvan ik niet meer kan bepalen welke de waarheid benadert. Het hangt er helemaal vanaf aan welke kant je staat.”

Aan mekáárs kant lijkt misschien het beste idee, als u mij toestaat deze boekbespreking te eindigen met een citaat van Lieven Annemans: “Enerzijds heeft het project Tegenwind mij bevestigd in mijn eigenheid, in wie ik ben en hoe ik tegenover de maatschappij sta. De aangename mensen en de sfeer tussen ons onderling, hoe we elkaar de nodige ruimte gaven in discussies en elkaar in onze waarde lieten en uit lieten spreken gaf een zalig gevoel en dat bevestigde wat we allang dachten, namelijk dat het wel degelijk mogelijk is voor mensen om mooie dingen te realiseren en overeen te komen. Het waren geen gesprekken tussen ego’s, maar tussen zielsverwanten. Ik heb er echt een gevoel van dankbaarheid aan overgehouden. Maar of het mij veranderd heeft? Ik durf te zeggen dat het mij gesterkt heeft in mijn overtuiging dat ik de juiste keuzes heb gemaakt, om voor het belang van de samenleving te gaan. We hebben veel tegenwind gekregen, maar als je recht in je schoenen staat is het gemakkelijker om overeind te blijven. En als je dan ziet dat er ook andere mensen recht in hun schoenen zijn blijven staan, dan helpt dat nog meer.” En meer dan dat moet het toch niet zijn, denk ik dan.

Björn Roose