My rating: 3 of 5 stars
Eerlijk is eerlijk: ik had dit boekje al eens eerder gelezen. Maar ik zocht iets "lichts" om tussen twee zwaardere kanjers in een rustpunt in te bouwen en daarbij kwam ik toevallig uit bij Lachen als levensvisie van Jeffrey Wijnberg.
Psychologie noch psychiatrie behoren tot mijn vakgebieden, dus moet ik eigenlijk gevoeglijk aannemen wat die mens schrijft, maar dat is bij Wijnberg zelden moeilijk: hij schrijft gewoon aannemelijke dingen. Geen gezwam, geen potjeslatijn, geen gegoochel met afkortingen en andere "ziekten", gewoon rechtdoorzee uitleg over hoe hij de dingen in zijn praktijk aanpakt: met een lach.
Zoals het op de achterflap van het boek staat: "Mensen zien zich graag als complexe en diepzinnige wezens. Vooral psychische ellende kan als ingewikkeld en indringend ervaren worden. Wie problemen heeft, wil daarom - op zijn minst - serieus genomen worden. Buren, vrienden en partners hebben meestal geen geduld voor het aanhoren van andermans pijn. Daarom worden psychiaters en psychologen bezocht die een houding van ernst en begrip etaleren. Maar is een warme blik van acceptatie wel voldoende om verder te komen ? Psycholoog Jeffrey Wijnberg vindt van niet. De mens is meer gebaat bij een 'hersen-schudding'. Mensen in psychische nood draaien rond in hun enge wereld van problemen. De hulpverlener die kan lachen met zijn patiënten biedt nieuw perspectief en de verademing van het relativeren."
En ook zonder psycholoog of psychiater te zijn, ben ik het daarin volledig eens met Wijnberg. We leven in een wereld waarin iedere dag een nieuwe groep slachtoffers wordt uitgevonden, mensen die vinden dat ze er tóch zo ellendig aan toe zijn en daarvan maar al te graag de schuld bij een ander leggen. Bij Donald Trump, bij "klimaatontkenners", bij "racisten", bij "transfoben", desnoods bij het kleine volkje dat 's nachts goed werk komt verzetten, maar dat niet snél genoeg doet. Al die zogenaamde slachtoffers hebben één ding gemeen: ze kunnen niet lachen. Vooral niet met zichzelf. En da's niet omdat ze slachtoffers zijn, nee, da's hoe ze "slachtoffers" worden.
En daar zou een goede psychiater als Wijnberg - veel van die (al dan niet professionele) klagers zitten zonder twijfel regelmatig bij een shrink op de bank - een en ander aan kunnen verhelpen. Ik twijfel er aan dat zo'n luiden een boekje als dit lezen, maar de andere lezers (waaronder ondergetekende) kunnen er óók wat aan hebben. Al is het maar om gezeik kort te sluiten en de pruimen niet zuurder te laten worden dan ze al zijn.
Björn Roose
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ook iets te vertellen ? Ga je gang !