Het aantal boekjes – steeds zeer dun (en, in de meeste gevallen,
gelukkig maar) – uitgegeven door De Clauwaert vzw in mijn
bibliotheek schijnt quasi oneindig, maar niets is minder waar: het
einde van wat ik aan nummers uit de Novellenbibliotheek in
huis heb, nadert stilaan. En onder wat ik nog over heb (negen op de
tien van die boekjes gaan na lezing richting zolder) zit hier en daar
toch een specialleke. Voorliggend Weekends van
Jacqueline Kloeck, bijvoorbeeld. Omdat er een opdracht van de
schrijfster in staat. Aan ene François, die me verder onbekend is.
En zonder dat dat iets zal veranderen aan het feit dat ook dít
boekje na deze bespreking een verdieping naar boven zal verhuizen.
Maar ook zonder het erger te maken dan het is. In tegendeel. Dit
zesenvijftig bladzijden tellende werkje is als lichtgewicht
tussendoortje (ook in de overdrachtelijke zin van het woord) nog best
verteerbaar ondanks het gelul op de achterflap: “Een goede novelle
geeft onvermijdelijk persoonlijke aspekten van de auteur prijs.
Onvermijdelijk, omdat het boeiende van een werk schuilt in de voeling
die de schrijver heeft met zijn tema. Het eerlijke karakter van
‘Weekends’ wordt perfekt verklaard door de uitgesproken sterke
aanwezigheid van die voeling. Beroepshalve wordt Jacqueline Kloeck
dagelijks gekonfronteerd met de psychisch lijdende mens die zoekt
naar waarden die de moeite van het naleven lonen. Zij stelt
voortdurend vast dat de mens daarbij een ontzaglijke kracht en
doorzettingsvermogen kan opbrengen. Vanuit dit besef groeide het idee
om een dergelijk proces van innerlijke verwerkelijking te
beschrijven. Niet op een analytische manier, zoals dat in de
wetenschap gebeurt, maar vanuit een sterk gevoel van solidariteit met
het individu. De lezer volgt een man en een vrouw op zoek naar een
evenwicht tussen het nieuwe dat zij vandaag ontdekken en datgene wat
in het verleden gerealizeerd is. Hij zal opmerken hoezeer ons leven
bepaald en beperkt wordt door onze twijfels.”
Als u daar niet veel van kan brouwen, doe ik het even kort voor u: koppel
is nog samen maar een beetje op mekaar uitgekeken; de man doet geen
moeite daar verandering in te brengen, de vrouw hoopt door de
onverwachte kans een huis te kopen in Wallonië een nieuwe stimulans
te geven aan hun relatie; man is niet geboeid, maar vrouw is intussen
wel geboeid door de verkoper; en verder, tsja, dat laat zowel de
auteur als onderstaande in het midden. Flutverhaaltje eigenlijk, maar
Kloeck weet er wel iets van te maken door er wat seksuele (en ook
enige andere) spanning in te steken, een beetje kunst, en niet té
gekunsteld gepsychologiseer. Al is zoiets als dit toch wel enigszins
braak-, zo niet toch slaapverwekkend: “(…) ze wist dat ze van
Dirk zou blijven houden, maar op een totaal andere wijze dan ze van
Mark hield. Ondanks de strijd die hij met zichzelf uitvocht,
betekende hij voor haar de vervulling van het manbeeld dat haar
toeliet op een zinvoller manier vrouw te zijn.”
Enfin,
voor mij is dit een flink ingekorte Bouquet-roman, niet
iets wat een halve centimeter boekenplank hoort te beslaan.
Björn Roose
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ook iets te vertellen ? Ga je gang !