"Robert Smythe
Hichens (1864-1950) was tot 1894 een vrij onbekende verhalenschrijver
en journalist. In de winter van 1893-1894 vertoefde hij voor zijn
gezondheid in Egypte, waar hij Lord Alfred Douglas ontmoette, die hem
introduceerde in de kringen van zijn vriend Oscar Wilde. De decadente
levensstijl van deze toen beroemde auteur inspireerde Hichens tot het
schrijven van de briljante satirische roman The Green Carnation."
Zo begint de uitleg op de achterflap van wat in 2005 door Zsuzsó
Pennings in het Nederlands vertaald werd als De groene anjer
en uitgegeven door Uitgeverij Voltaire.
Nu zal u, mocht u dat
willen, vruchteloos zoeken naar Uitgeverij Voltaire. Voor
zover ik weet, heeft ze na het uitgeven van nogal wat vertalingen van
oudere werken de geest gegeven. En, eerlijk gezegd, ook de werken van
Hichens zijn niet meer onder de levenden. Ja, u vindt nog wel korte
pagina's op de diverse Wikipedia's over de schrijver, maar er
zijn geen clubjes meer die zich bezig houden met 's mans werken, geen
verenigingen die zijn nalatenschap in ere houden, geen fans die een
of andere webpagina over hem bij mekaar gepend hebben.
Waarom? Wellicht omdat
een satire die moet onderdoen voor het origineel niet bijzonder
interessant is. En dat is het geval met De groene anjer. Ja,
wellicht leidde de roman onbedoeld - want Hichens liet het boek uit
de handel halen toen dat gebeurde omdat het hem "van een zeer
slechte smaak [leek] te getuigen een dergelijk schotschrift tegen een
beroemd man te blijven verkopen wanneer die man in moeilijkheden is
geraakt" - tot de gevangenisstraf van Oscar Wilde wegens
homofilie, maar je moet al stekeblind zijn om die homofilie niet even
goed tussen de lijnen door te kunnen lezen in de werken van Wilde
zélf. En Wilde schreef gewoon beter.
Conclusie: als je werken
wil lezen uit de zogenaamde Naughty Nineties, ga dan gewoon
voor die van Oscar Wilde.
Björn Roose
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ook iets te vertellen ? Ga je gang !