Hoe moeilijk kan het zijn? / En dan nog iets ... / Is het nu écht te veel gevraagd? (Jeremy Clarkson)

Jeremy Clarkson ... de man roept nogal tegenstrijdige gevoelens op. De voormalige presentator en mede-bedenker van Top Gear - gisteren nog uitgeroepen tot beste presentator van dat programma ooit (hij deed dat van 2002 tot 2015, het jaar waarin hij aan de deur gezet werd omdat hij, al dan niet echt, een producer had geslagen) - en tegenwoordig, samen met zijn, uit solidariteit met hem ook daar opgestapte, co-presentators Richard Hammond en James May, presentator van The Grand Tour, is nu eenmaal niet op zijn mondje gevallen en dan krijg je dat soort effecten.

Het feit dat hij niet op zijn mondje gevallen is, heeft echter ook een serie boeken van zijn hand opgeleverd. "Hoe moeilijk kan het zijn?", "En dan nog iets ..." en "Is het nu écht te veel gevraagd?" zijn er daar drie van. Ze bevatten telkens bundelingen van columns die hij schreef voor de Engelse krant Sunday Times en verschenen eerder in het Engels als "How hard can it be?", "And another thing ..." en "Is it really too much to ask?".

Nu zijn columns natuurlijk, door de band genomen, een wekelijks ding. De meeste columnisten schrijven niet iedere dag hun "stukje" en dat is maar goed ook. Waarom ? Omdat je al verdomd geïnspireerd moet zijn om dat ten eerste wél te doen en ten tweede de lezers geïnteresseerd te houden. Ik ben zelf jarenlang dagelijks aan het bloggen geweest en heb dat aan den lijve ondervonden. Zelfs het feit dat ik in heel erg diverse zaken geïnteresseerd ben, werd me af en toe voor de voeten gegooid. De gemiddelde lezer weet graag wat hij aan je heeft, waarover je zal schrijven en in welke stijl je dat zal doen. Een dagelijks "stukje" wordt dus op termijn een gareel en helpt op zijn minst je creativiteit en soms ook je goesting om te schrijven om zeep.

Maar als dat stukje een deel van je broodwinning is - en dat is het voor krantencolumnisten sowieso -, dan stop je daar niet zomaar mee. En dat merk je helaas ook bij Jeremy Clarkson. Ja, hij kan serieus grappig uit de hoek komen, hij kan rant 'en dat het een lieve lust is, en hij spaart de kool noch de geit (noch zichzelf overigens). En ja, als ik een lezer van de Sunday Times was, zou ik zijn stukjes wellicht ook iedere week lezen. Misschien zou ik het zelfs, als die krant voor de rest zo interessant is als, pakweg, de Vlaamse gazetten, éérst lezen. Maar ik had mezelf ervan moeten weerhouden om de drie boeken van hem die ik in mijn collectie zitten heb na mekaar te lezen.

Als je dat doet, valt je namelijk op dat hij wel regelmatig van pispaal wisselt, maar ook met de regelmaat van de klok naar dezelfde pispalen terugkeert. Het wordt bij momenten zelfs zo erg dat hij duidelijk een stukje recycleert en een jaar of twee later opnieuw gebruikt. En dan is het plezier van het lezen (net zoals het plezier van het schrijven, neem ik aan) er natuurlijk uit.

Dus, ja, ik weet de cursiefjes van Jeremy Clarkson te waarderen. En nee, het stoort niet dat hij af en toe (bad pun intended) heel erg uit de bocht gaat en wat achtergrondkennis had kunnen verzamelen over zijn onderwerp. En ja, we zien - met uitzondering van de slachtoffers wellicht - allemaal graag dat iemand afgeeft op politici, op regelneverij, op ambtenaren. Maar zoals Clarkson zich misschien zou kunnen matigen in de hoeveelheid columns (en af en toe ook in de stijl, want je kan toch niet écht iedere column opnieuw pissed zijn?), kan de lezer zich ook best matigen in de hoeveelheid die hij er van consumeert. Neem dus ofwel een abonnement op de Sunday Times (want zijn columns zitten achter een betaalmuurtje) of lees in zijn boeken niet meer dan een paar stukjes per week.

Björn Roose