In mijn vorige boekbespreking op deze blog had ik het nog over “links” en “rechts” en hoe simplistisch die indeling van “de” politiek wel is. Iemand als “rechts” of “links” betitelen, lijkt me dan ook “nuttig” te kunnen zijn voor wie gebrek aan argumenten heeft en die “iemand” als vijand (of vriend?) wil aanduiden, maar jezelf dat etiket opkleven, lijkt me geen goed idee. Ook niet als journalist.
Dat Claes zichzelf dat etiket opkleeft in zijn Herinneringen (hij wou het woord “mémoires” niet gebruiken omdat hij dat nogal pretentieus vond klinken) vindt zijn oorzaak echter wellicht ergens anders: bij Leo De Haes. Die latere uitgever bij Houtekiet schreef tijdens de laatste jaren dienst van Gaston Claes namelijk een aantal Humo-artikels over de “rechtse krant van de linkeroever”, Gazet van Antwerpen, een gegeven waar Claes in het laatste hoofdstuk van zijn biografie uitgebreid op terug komt.
Los daarvan heeft het aannemen of zichzelf opkleven van het etiket “rechts” een voordeel: het komt óver het etiket “objectief” te hangen. Met dát etiket proberen journalisten zich namelijk maar al te graag te sieren, terwijl het de lading absoluut niet dekt en – laat ons wel wezen – ook niet tot de reële mogelijkheden behoort. Er is niet zoiets als een objectief mens, dus is er ook niet zoiets als een objectief journalist.
En dat staat nog los van de “kleur” van de gazet waarvoor de journalist werkt. In de jaren die Gaston Claes doorbracht bij Gazet van Antwerpen was de “kleur” van die krant redelijk Vlaams en behoudsgezind (al valt ook over die term te discussiëren) en Gaston Claes was dat allicht ook. Ik kan daar niet echt over oordelen – er zijn geen artikels van de auteur opgenomen in zijn biografie en ik heb er, voor zover ik weet, ook elders nooit een gelezen.
Hoe dan ook, het hoofdstuk waarin de auteur reageert op de belachelijke aantijgingen/verdachtmakingen van Leo De Haes, is bijzonder lezenswaardig (ook al vanwege de stijl). De rest van het boek is vrij braafjes – Claes is duidelijk géén sensatiezoeker, in tegenstelling tot De Haes -, maar dat laatste hoofdstuk maakt dat helemaal goed. Zelfs de laatste zin was al voldoende geweest: “Het lag echt niet in mijn bedoeling, met het mannetje De Haes, de vloer aan te vegen. Daarvoor heb ik te veel respect voor de vloer.”
Was getekend,
Björn Roose
Dat Claes zichzelf dat etiket opkleeft in zijn Herinneringen (hij wou het woord “mémoires” niet gebruiken omdat hij dat nogal pretentieus vond klinken) vindt zijn oorzaak echter wellicht ergens anders: bij Leo De Haes. Die latere uitgever bij Houtekiet schreef tijdens de laatste jaren dienst van Gaston Claes namelijk een aantal Humo-artikels over de “rechtse krant van de linkeroever”, Gazet van Antwerpen, een gegeven waar Claes in het laatste hoofdstuk van zijn biografie uitgebreid op terug komt.
Los daarvan heeft het aannemen of zichzelf opkleven van het etiket “rechts” een voordeel: het komt óver het etiket “objectief” te hangen. Met dát etiket proberen journalisten zich namelijk maar al te graag te sieren, terwijl het de lading absoluut niet dekt en – laat ons wel wezen – ook niet tot de reële mogelijkheden behoort. Er is niet zoiets als een objectief mens, dus is er ook niet zoiets als een objectief journalist.
En dat staat nog los van de “kleur” van de gazet waarvoor de journalist werkt. In de jaren die Gaston Claes doorbracht bij Gazet van Antwerpen was de “kleur” van die krant redelijk Vlaams en behoudsgezind (al valt ook over die term te discussiëren) en Gaston Claes was dat allicht ook. Ik kan daar niet echt over oordelen – er zijn geen artikels van de auteur opgenomen in zijn biografie en ik heb er, voor zover ik weet, ook elders nooit een gelezen.
Hoe dan ook, het hoofdstuk waarin de auteur reageert op de belachelijke aantijgingen/verdachtmakingen van Leo De Haes, is bijzonder lezenswaardig (ook al vanwege de stijl). De rest van het boek is vrij braafjes – Claes is duidelijk géén sensatiezoeker, in tegenstelling tot De Haes -, maar dat laatste hoofdstuk maakt dat helemaal goed. Zelfs de laatste zin was al voldoende geweest: “Het lag echt niet in mijn bedoeling, met het mannetje De Haes, de vloer aan te vegen. Daarvoor heb ik te veel respect voor de vloer.”
Was getekend,
Björn Roose
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ook iets te vertellen ? Ga je gang !