Toch raar hoe een mens al zowat zijn hele leven bekend kan zijn met de naam van een auteur uit ons eigen taalgebied en er toch nooit iets van gelezen heeft. Dat was voor mij het geval met Gerrit Komrij tot het boek Pek en zwavel, waarvan hier de bespreking.
“Nooit iets van gelezen” is trouwens een beetje overdreven: ik heb een paar aforismenbundelingen liggen en daar komen héél frequent citaten van Komrij in voor. Komrij had nu eenmaal een stijl die zich perfect leende tot het verknippen van zijn teksten om er alleen de sterkste stukken uit over te houden. Alhoewel ... veel van zijn teksten zijn gewoon helemáál sterk. Toch minstens in dit boek, dat dan ook, luidens de achterflap, “een bundeling van zijn beste stukken” is.
Ik kan u natuurlijk niks vertellen over het verhaal, want dat is er niet. Komrij neemt de gevoelens onder vuur, de literatuur, boeken, schrijvers, televisie, architectuur, kunst, maatschappelijke fenomenen als feminisme en “tolerantie”, en zelfs zijn eigen leven, en hij doet dat in een stijl waar iedereen die zichzelf polemische gaven toedicht zich aan mag afmeten. De kans dat je bij dat afmeten ergens in de buurt van het niveau van Komrij uitkomt, is klein, maar het is wel naar dat niveau dat je moet streven.
Over de volle lijn aan te raden dus, dit boek ? Ja en nee. Twee van de hoofdstukken vond ik minder interessant: dat over Scientology en dat over “De verkeerde kant”, zijnde de kant waartoe ook Komrij zelf behoorde, de kant van de homo’s. Ik kreeg bij de teksten dáárin de indruk dat Komrij té serieus met de kwestie bezig was en simpelweg vergat er zijn gewoonlijke portie cynische humor aan toe te voegen. “Nee” ook voor wie geen enigszins brede interesse en achtergrond heeft. Komrij neemt in dit boek heel veel dingen op de schop en daar heb je allicht minder aan als je die dingen geenszins kent. Maar volmondig “ja” voor wie van een stevig potje polemiek houdt, voor wie niet wegvlucht bij een (literaire) scheldpartij, voor wie een broertje dood heeft aan politieke correctheid.
Was getekend,
Björn Roose
“Nooit iets van gelezen” is trouwens een beetje overdreven: ik heb een paar aforismenbundelingen liggen en daar komen héél frequent citaten van Komrij in voor. Komrij had nu eenmaal een stijl die zich perfect leende tot het verknippen van zijn teksten om er alleen de sterkste stukken uit over te houden. Alhoewel ... veel van zijn teksten zijn gewoon helemáál sterk. Toch minstens in dit boek, dat dan ook, luidens de achterflap, “een bundeling van zijn beste stukken” is.
Ik kan u natuurlijk niks vertellen over het verhaal, want dat is er niet. Komrij neemt de gevoelens onder vuur, de literatuur, boeken, schrijvers, televisie, architectuur, kunst, maatschappelijke fenomenen als feminisme en “tolerantie”, en zelfs zijn eigen leven, en hij doet dat in een stijl waar iedereen die zichzelf polemische gaven toedicht zich aan mag afmeten. De kans dat je bij dat afmeten ergens in de buurt van het niveau van Komrij uitkomt, is klein, maar het is wel naar dat niveau dat je moet streven.
Over de volle lijn aan te raden dus, dit boek ? Ja en nee. Twee van de hoofdstukken vond ik minder interessant: dat over Scientology en dat over “De verkeerde kant”, zijnde de kant waartoe ook Komrij zelf behoorde, de kant van de homo’s. Ik kreeg bij de teksten dáárin de indruk dat Komrij té serieus met de kwestie bezig was en simpelweg vergat er zijn gewoonlijke portie cynische humor aan toe te voegen. “Nee” ook voor wie geen enigszins brede interesse en achtergrond heeft. Komrij neemt in dit boek heel veel dingen op de schop en daar heb je allicht minder aan als je die dingen geenszins kent. Maar volmondig “ja” voor wie van een stevig potje polemiek houdt, voor wie niet wegvlucht bij een (literaire) scheldpartij, voor wie een broertje dood heeft aan politieke correctheid.
Was getekend,
Björn Roose
