My rating: 2 of 5 stars
Kijk, dit boekje is niet slecht geschreven. Laat dát in het voordeel van de auteur spreken. Sta me echter toe daar aan toe te voegen dat de staccatostijl die Jacques Bergeyck bij tijd en wijle hanteert, hard op de zenuwen kan werken. Ter illustratie: “Zo werd Monga Mangala een groot man in zijn dorp. Mwenze was een sterke vrouw. Zij voedde haar kind aan haar weelderige borst, zij akkerde op haar grote velden en vulde haar korven met voorraad. Monga kocht palmbomen. Hij kapte er de dikste vruchtkolven uit. Zijn vrouw perste de olie uit de zwarte noten. Hij dronk de witte wijn uit het hart van de boom. Trok het regenseizoen naar het einde, dan zat de honger in de hutten. De voorraadkorven raakten leeg. De nieuwe vruchten rijpten nog op het veld. Wie vooruit ziet vreest de magere maanden niet. Mwenze ruilde van haar voorraad tegen kleinvee en kippen. Zij bouwde een kraal op het erf achter haar huis. Monga was een moedig jager. De Geest was hem goedgunstig.” Bij zo’n paragrafen krijg ik de neiging een ma-chi-ne-ge-weer tevoorschijn te toveren en op de auteur te gaan schieten.
Dat gezegd zijnde: de auteur lijkt ook een en ander te weten over de lokale gebruiken in het stukje Afrika waar hij zijn verhaal plaatst. Dat stukje bevindt zich rond het dorp Bulumbu in Congo-Kinshasa ofte de (Democratische Republiek) Congo, meer bepaald in wat vroeger de provincie Katanga aldaar was (tegenwoordig is die provincie klaarblijkelijk weer opgedeeld in de vier provincies die er bestonden voor het koninkrijk Yeke – waarvan de koning vermoord werd in opdracht van de belgische koning Leopold II – officieel aangehecht werd bij de belgische kolonie Kongo). En dat is de provincie waar Bergeyck 12 jaar actief was als ... missionaris. Bergeyck liefhebberde echter ook in de antropologie en het volk waartoe de personages in dit boekje behoren, de Luba, werd het onderwerp van een doctoraatsthesis die van hem meer dan een liefhebber terzake zouden maken. Hij lijkt dus niet alleen de lokale gebruiken te kennen, hij kent ze.
Maar Bergeyck blijft (bleef, want hij is in 1991 overleden) natuurlijk ook een pater, een franciscaan. En paters hebben van het huwelijksleven en de liefde tussen de geslachten doorgaans niet al te veel kaas gegeten, laat staan dat ze daar veel interessants over te melden hebben. Als zo’n pater dan een romannetje (van zo’n 70 bladzijden dik) gaat schrijven met als onderwerp het deerlijk mislukte huwelijk van Monga en Mwenze, dan biedt zelfs de volgens de lokale gebruiken toegestane tweede vrouw en de “spanning” tussen haar en de eerste niet genoeg interessants om je langer dan een minuut of twee bezig te houden. En daar vermag de Afrikaanse setting helaas niks aan te veranderen ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ook iets te vertellen ? Ga je gang !